Van Woord naar leven

BEROUW ALS SPRINGPLANK Vandaag lezen we in de eerste lezing over de roeping en bekering van Paulus. Paulus zou vandaag hoog scoren op het rapport dat Kerk in Nood zou opstellen wat betreft het schenden van de basisrechten inzake godsdienstvrijheid. Wel, die Paulus krijgt van God een soort genadeslag. Hij bekeert zich, en wordt een verkondiger om U tegen te zeggen. Lieve mensen, laat dit een voorbeeld en troost zijn voor allen die leven met een gevoel van schuld betreffende misstappen die zij in hun leven begaan hebben. Velen van ons vechten daarmee, en denken dat God met hen nog weinig kan of zelfs wil. Het is goed om je zonden in te zien, je op de borst te kloppen, te knielen voor God met je hoofd omlaag, thuis of ergens achteraan in een kerk. Maar dit mag geen blijvende houding zijn. God wil dit niet. Tracht je berouw gezond te beleven, dat wil zeggen: ‘in’ God. We kunnen te biechten gaan waar de Heer sacramenteel je zonden zal vergeven, waar Hij je diep komt aanraken en oprichte

BROOD DAT LEVEN GEEFT (Bij Joh 6, 44-51) ‘Ik ben het brood dat leven geeft’ , horen we Jezus vandaag zeggen. Het is inderdaad de Heer die leven geeft aan ons leven, aan het leven van de Kerk. Hij is, als het ware, er het levend hart van. Niet als symbool, maar als een levengevende werkelijkheid. Wij zijn geroepen ons te voeden met Hem, opdat Hij inderdaad dat leven in ons kan zijn waar de Vader naar verlangt. Je voeden met de Heer zou voor een christen de evidentie zelf moeten zijn. Het gaat vooraf aan al het andere, en tegelijk is het verweven met al het andere. Onze roeping is het immers één te zijn met Christus. En daarvoor moeten we ons voeden met Hem. Anders zouden we al snel een ongeoliede motor zijn die niet enkel vlug droog zal staan maar ook snel tot stilstand zal komen. Zoals de Heer brood voor ons is dat leven geeft, zo mogen ook wij voor elkaar voeding zijn dat leven geeft. Een christen deelt immers in de zending van haar Heer. Niet door Hem na te bootsen of enkel zijn

LIEFDE EN ENGAGEMENT (Bij ps 66, 5) Bij de tussenzang horen we vandaag de psalmist zingen:  ‘Kom en zie de werken van God, zijn daden vervullen de mens met ontzag.’ Wat zijn die werken van God? Wat zijn die daden die de mens vervullen met ontzag? Wel, wie het Bijbelcitaat van vandaag bekeken heeft mét haar foto (je ziet ze ook nog eens hier onderaan), die ziet wat de werken van God zijn: zijn liefde door ons heen. Dát is het werk van de Heer, dát is zijn almacht, dát is zijn zijn. Er is geen enkele andere wijze waarop Hij zichzelf incarneert in de wereld. Het is het antwoord van de mens op Gods appél om zijn liefde te belichamen doorheen ons denken, ons spreken, ons handelen; en wel in naam van Christus. Het is ook niet wegkijken of weglopen van de schande van het kruis, maar je engageren om het kwade te beantwoorden met het goede. De oorlog in Oekraïne en het Heilige Land, de diepe kloof tussen de rijken en de armen in de wereld, het vele machtsmisbruik onder welke gedaante ook, …

BROOD OM VAN TE LEVEN (Bij Joh 6, 30-35) Beste mensen, als we kijken naar de huidige noodgebieden waar het noodzakelijke voedsel ontbreekt, en waar duizenden mensen sterven, dan is het meer dan godgeklaagd dat deze situatie eindeloos doorgaat.  In onze taal wordt het woord ‘godsonmogelijk’ gebruikt als we denken dat dit met goede planning verbeterd zou kunnen worden.  Het duurt al zo lang, alle goede en positieve initiatieven ten spijt.  We weten geen raad meer met oorlogen, geweld en het massaal sterven van zoveel mensen. Mensen die geboren zijn om te leven! Er zijn ook andere woorden die beginnen met ‘god’, (meestal met een kleine letter). Woorden waar je blij van wordt: godgewijd, godwelgevallig. Hoe kan er een ontwikkeling komen van stervenden naar levenden? Van gedood worden en de dood overwinnen? Van godsonmogelijk naar godgewijd? In het evangelie van Johannes komen er vandaag mensen naar Jezus toe, die, al twijfelen ze nog, toch op zoek zijn naar voedsel, naar kennis, naa

STILTE ALS LEERMEESTER Vandaag lezen we dat men op zoek was naar Jezus. We lezen dat trouwens op meerdere plaatsen in de evangelies. Jezus verwijderde zich vaak van de mensen en zocht de eenzaamheid op. Dat de mensen Hem zochten was soms een aanleiding om zijn afzondering te onderbreken, maar gewoonlijk trok Hij zich daadwerkelijk wél terug. ‘Naar de overkant’ ,  ‘in het gebergte’ ,  ‘geheel alleen’ .  Ik denk dat het goed is Jezus hierin te volgen, om – in Hem – met regelmaat voor het Aangezicht van de Vader te komen; Hem van wie wij het leven ontvangen, Hem die de diepste zin is van ons bestaan, de bezieler van ons leven. Velen van ons verlangen met regelmaat te bidden. En, wat menselijk is, we verlangen naar vrede in ons gebed, naar gevoelens van ‘rust’ in de Heer. Maar heel wat mensen leven wat dat betreft met een soort frustratie: de rust in het gebed ontbreekt, de vrede al evenzeer. En al snel worden de gebedsmomenten ingekort, of nog erger: men houdt er gewoon mee op. Wat jam

ZENDING EN GETUIGENIS Vandaag zegt Jezus tot dat bange groepje dat ze naar buiten moeten gaan, naar álle volken, zonder onderscheid. Om te getuigen van het evangelie, het goede nieuws van verlossing dat bestaat in bekering als vrucht van het zich wenden naar God en het vergeving krijgen van de Heer. 'Jullie zullen hiervan getuigenis afleggen'. Zo zendt Hij hen. Zijn wij, jij en ik, nu ook daartoe gezonden? Heel zeker. Er bestaat geen twijfel over. De Kerk is missionair, uitdragend, en al wie lid van haar is draagt deze zending in zich. Graag neem ik u mee naar de tijd van Franciscus van Assisi. We zijn in de 13e eeuw. Tegen het einde van zijn leven trok Franciscus zich vaak terug in kluisjes of plekken van eenzaamheid in de natuur. Daar dacht hij na over zijn Orde waar inmiddels duizenden broeders waren bij aangesloten. Hij dacht na over zijn eigen roeping die gepaard ging met vaak dorre perioden wat betreft zijn 'godsontmoeting'. Hij vocht op die plekken van aanzaa

ONTWAKEN MET GOD ‘God schenkt de Geest in overvloed.’  Zo horen we vandaag Jezus zeggen tot Nikodemus. Wie leeft in ontmoeting met de Heer, zal de Heer en zijn liefde steeds meer leren verstaan. Niet zozeer vanuit een louter menselijk denken dat steeds om bewijzen en ervaring vraagt, maar vanuit de warmte van de heilige Geest die ons geschonken is. Doorgaans hechten we aan dit laatste weinig belang en daardoor geven veel mensen het te snel op, of geraken in een twijfel waar ze niet meer uit raken. Door het verlies van de Geest is het geloof abstract geworden, misschien nog in stand gehouden door bepaalde rituelen of zelfs vormen van liefdadigheid, maar de levende overgave en de blijheid van een leven gestuwd door de Geest is zoek geraakt… Willen we leven in Gods wil, willen we zijn woorden spreken, willen we zijn liefde belichamen, dan is het belangrijk dat we Gods heilige Geest in ons leven levend houden, of beter gezegd: is het van belang dat we onszelf plaatsen in de gloed van de